Het seizoen is al even aan de gang. Voordat het begint probeer je altijd een zo goed mogelijk plan te maken om je trainingen en wedstrijden goed mogelijk te laten verlopen.
Zo heb ik ook samen met mijn trainer een plan voor dit seizoen gemaakt.
Alles verliep zoals het verlopen moest en werd met de week beter. Vlaanderen was eigenlijk de eerste koers dat ik eindelijk echt het goede gevoel had. Achteraf misschien net even iets te goed om nog finale te kunnen rijden.
Maar was zelf tevreden met het feit dat je weer echt in de koers zat.
Na Vlaanderen gingen we al snel door naar Energiewacht. Na een goede ploegentijdrit waren we de week goed begonnen. De eerste etappe zat ik in de eerste groep maar vanzelf ging het die dag niet. Het was een zware dag en kwam toen zo kapot over de finish dat het goede gevoel vanaf de ploegentijdrit alweer snel verdwenen was. Maar ik merkte dat ik met de dag beter ging rijden en de echte vorm waar ik heel het voorseizoen op wachtte kwam der eindelijk aan.
Echt mee koers was vrij lastig voor ons doordat we al snel met maar 4 waren. Dus we moesten allemaal een extra steentje bijdragen om zo goed mogelijk het team te vertegenwoordigen. We kwamen de week goed door we misten alleen een topuitslag.
De week na de Energiewacht Tour was de druk er een beetje af bij mij. Alle grote koersen waren geweest. Nog steeds alles volgens plan even een stapje terug en weer herstellen van de week. Ik werd die week wel wat verkouden maar dat stelde weinig voor. Dat weekend stond Zwolle en Gelderland op het programma.
Als sporter zijnde ben je altijd bezig met je eigen lichaam. Elke ochtend als je opstaat vraag je jezelf toch altijd even af.
Hoe voel ik mij? Ik koerste het weekend niet zoals ik normaal hoor te koersen. Het kostte mij allemaal wat meer moeite als normaal maar het was nog wel oke. Uiteindelijk was het toch iets te veel gevraagd voor mijzelf. Die week lag ik ziek in bed. Terwijl het buiten juist eindelijk het perfecte weer was om te gaan trainen.
Donderdag pakte ik toch mijn fiets weer en maakte een rustige duurtraining wat voor mij gevoel wel een dag duurde.
Gewoon jezelf voor houden gaat best goed, kan makkelijk koersen van het weekend. De tijdrit van Vrijdag had ik wel al bedacht niet te gaan doen. We weten allemaal tijdrijden is alleen leuk als je jezelf goed voelt. Maar een peloton wedstrijd moet wel lukken dacht ik.
Zo gezegd zo gedaan, van het weekend stond ik dus aan de start van Borsele, ik reed vrij snel naar voren en was vooraan op de dijk. Totdat er iemand in mijn derailleur reed en ik een fietswissel moest doen. Dat gebeurde al na 6km.
De fietswissel duurde uren voor mijn gevoel. Op dat moment kun je alleen maar denken hoever het peloton al wel niet is. Uiteindelijk ben ik na een lange achtervolging terug gekomen in het peloton. We waren ondertussen al 90km verder.
In die tijd was het voor mij wel duidelijk, dit is niet mijn beste dag. Uiteindelijk aangesloten zag ik aan mijn ploeggenoten dat er nog niet heel veel gebeurd was. Try to recover! Is wat ze zeiden.
Herstellen? Ik wist dat we alweer bijna op de kant gingen. Dus had maar 1 optie meteen door naar voren gaan.
Van voren zat ik inderdaad tot dat ze begonnen te rijden. Toen wist ik het zeker dit gaat hem niet meer worden vandaag. Doel was gewoon naar finish rijden en misschien toch maar naar huis gaan in plaats van doorgaan naar Belgie.
Eenmaal over de finish voelde ik mij zo slecht dat der geen twijfel meer was. Ik ging naar Egon toe en die besloot meteen, Jij gaat naar huis! Wat mij dan toch altijd verbaasd is waarom kan een sporter zo een keuze nooit zelf maken?
Zelfs de weg naar huis zit je nog te twijfelen, misschien had ik mij morgen in de koers wel beter gaan voelen.
Jezelf schuldig blijven voelen, omdat je voor idee opgeeft en je ploeggenoten in de steek laat.
Mijn doel word nu eerst weer om mijzelf weer goed te voelen en dat ik mij dan volledig weer op het 2e deel van het seizoen kan voorbereiden.
Ik kan niet wachten op de wedstrijden die komen gaan!
